Een weekje naar Lake Ohrid in Macedonië

In juni 2015 gingen we een weekje naar Macedonië. Het land was ooit eens op mijn reis-wensenlijstje gekomen toen ik me helemaal had verdiept in de geschiedenis van Alexander III van Macedonië, oftewel Alexander de Grote. Dat het stukje Macedonië waar hij vandaan komt tegenwoordig in Griekenland ligt, heb ik toen voor het gemak maar even buiten beschouwing gelaten ;)

In ieder geval, we boekten onze vlucht en appartement met Arke/TUIfly. Dat was even wennen, want we waren gewend om gewoon zelf onze reis te plannen. Op zich hadden we alleen aan het begin en het einde met de reisleiding te maken. Maar toen ze besloten om ons om 6 uur ’s ochtends op het minivliegveld te droppen terwijl de incheckcounters pas om 7:00 opengingen, waren wij not amused.

Ohrid

Plaošnik kerk in Ohrid

Het meer van Ohrid vlakbij Plaošnik

In het centrum van Ohrid

Straatje in Ohrid

Twijfelachtige architectuur in Ohrid

Heerlijk wandelen bij het meer van Ohrid.

De kerk van St. Jovan Kaneo

Toerist op een berg.

Ohrid (uitgesproken als Ochrid) is vrijwel dé toeristische bestemming van Macedonië. Dat klinkt als massatoerisme, maar omdat het land best klein is en het toerisme nog niet echt op gang gekomen is, betekent het dat het er vrij rustig is. Tenminste, wel in juni toen wij er waren. De natuur rondom het heldere meer is erg mooi en je kunt in de zomer lekker aan het strand liggen. Daarnaast is er een fort, een kerkje wat op een berg bij het meer staat met een prachtig uitzicht, een amphitheater, een lokale boerenmarkt en daarnaast nog heel veel andere kerken en kleine musea. Je kunt in het dorpje ook lekker eten voor weinig geld (Pizza Nemo! De lekkerste pizza ooit!).

We merkten dat des de zuidelijker je gaat vanaf Ohrid, des te minder Nederlandse toeristen je tegenkomt. We hadden een dagje fietsen gehuurd en zijn langs de stranden gefietst. Een aanrader!

Klooster Sveti Naum

Op weg naar Sveti Naum. Prachtig groen/blauw water!

Een nagemaakt vissersdorpje in het meer, op palen

Het klooster van Sveti Naum

De bronnen van Sveti Naum

De bronnen van Sveti Naum

De bronnen van Sveti Naum

Het St.Naum klooster ligt op zo’n drie kwartier rijden van Ohrid, vlakbij de Albanese grens. We hadden een tour geboekt zodat we vanuit het haventje van Ohrid naar het orthodoxe klooster werden gevaren. Daar kregen we een rondleiding en werd ons het verhaal van Sint Naum verteld. Op een dag zag een boer een beer op zijn land en ging hij snel hulp halen bij de kerk. Toen de boer terugkwam met de priester, was de beer verdwenen. Voilà: Ohrid had zijn eigen heilige. Volgens de lokale bevolking kun je het kloppende hart van Sint Naum horen als je je oor op zijn graf legt. Wij hebben in ieder geval niets gehoord ;)

Achter het klooster liggen de bronnen van het meer. Je kunt met een roeibootje over de bronnen gevaren worden. Het water is superhelder, waardoor je het ziet opborrelen vanaf de bodem. De natuur is hier ook erg mooi en het heeft iets magisch om met zo’n stil bootje door het heldere water te glijden.

Skopje

Uitzicht vanaf het dak van een parkeergarage. Philip van Macedonië kijkt mee.

Het Skopje City Museum, in het voormalige treingebouw. Sinds de aardbeving van ’63 staat de klok stil.

De oude binnenstad van Skopje

Een romeins badhuis in de binnenstad van Skopje

Het museum van the Macedonian Struggle. Dit stuk Griekenland hoort bij hun land, vinden de Macedoniërs.

Macedonia square met het beeld van Alexander de Grote.

Toerist die foto’s neemt van het Archeologisch museum

Alexander de Grote op een regenachtige ochtend.

Het weer was niet warm genoeg om veel aan het meer te liggen en we waren geïnteresseerd in de geschiedenis van Macedonië, aangezien we nog nooit in de Balkan waren geweest (behalve Griekenland). Daarom boekten we twee excursies, waaronder eentje naar de hoofdstad van Macedonië, Skopje. Met een half miljoen inwoners is het niet echt een hele grote hoofdstad. We bezochten het Skopje City Museum dat een tentoonstelling had over de aardbeving van 1963, het huis van moeder Theresa en het Museum of the Macedonian Struggle.

Daarnaast wandelden we door de stad en bezochten ook de oude stad en het Macedonië-plein. Het plein en het gebied daaromheen is in de laatste jaren flink onder handen genomen. Met grote standbeelden van onder andere Alexander de Grote en zijn vader Philip van Macedonië heeft het een soort grandeur gekregen. Vlakbij dit plein zie je ook mooie gebouwen die heel klassiek lijken, maar nog geen tien jaar oud zijn. Een beetje kitscherig eigenlijk, als je er over nadenkt. Toch had de stad vooral een ruime en schone uitstraling en werd je niet bij elke straathoek lastig gevallen door een propper.

De gids vertelde onderweg en tijdens de tour veel over Macedonië en het verleden van het land. Hij had een sterke mening over de huidige politiek en de problemen in het land. Het communisme ten tijde van de Joegoslavische republiek onder Tito vond hij geweldig. Er was geen werkloosheid, scholing was gratis en als je ziek was, werd je gratis behandeld in het ziekenhuis. Dat was nu wel anders. Ook had hij kritiek op de Grieken die moeilijkheden veroorzaken vanwege een ruzie over  de naam van het land. Daardoor mogen ze niet gewoon “Macedonië” heten en hebben ze problemen om de EU binnen te komen.

Tirana, Albanië

Uitzicht over Tirana

Op weg naar Tirana

National Historic Museum van Tirana

Skanderbeg plein

Vlakbij het Skanderbeg plein

Vlakbij het Skanderbeg plein

Uitzicht over Tirana

Het optrekje van oud-dictactor Enver Hoxha

Een van de bunkertjes in de stad die bewaard is gebleven.

Tirana was nogal een cultuurschok voor me. Voor de reis had ik me een beetje in de geschiedenis verdiept, maar pas tijdens onze trip naar Tirana kwam ik erachter hoe erg het was geweest. Eigenlijk was er veertig jaar lang een stukje Noord-Korea in Europa. Compleet met een communistische en paranoïde dictator die het hele land afsloot en degenen die het niet met hem eens waren, opsloot of vermoorde.

Het eerste wat we zagen toen we de grens over waren, waren de vele bunkers in vrijwel elk heuveltje en tuinslangen die gewoon in de lucht water stonden te spuiten. De bunkers waren gebouwd tijdens het bewind van dictator Hoxha, die zeker was dat er een invasie kwam. Om die reden waren er ook geen snelwegen vertelde onze gids, want zo kon er geen vijandelijk vliegtuig landen. In Tirana was er een heel ondergronds gangenstelen waardoor hij van zijn huis naar het regeringsgebouw kon komen. De tuinslangen die continu aanstonden bleek een “gewoonte” uit de communistische periode te zijn. Zo ook de stukken berg die waren afgegraven met als enige reden de mensen bezig te houden.

Na een aantal uren rijden kwamen we aan in de hoofdstad, waar we naar het National Historic Museum gingen. Daar kregen we in sneltreinvaart de historie van Albanië te horen, inclusief de verschrikkingen van Hoxha’s bewind. Daarna zijn we vooral door de stad gewandeld. Ik vond het vrij druk met veel verkeer en we zagen ook onze oude stadsbussen terug, waarop “Geen dienst” in het Nederlands stond. Kennelijk krijgen Nederlandse bussen een tweede leven in Albanië! De communistische architectuur was nog steeds zichtbaar, maar veel was opgeknapt en had een vrolijk kleurtje gekregen. Daardoor leek het een stuk minder grauw dan dat ik had verwacht. Het was dertig graden en we hadden nog een lange reis terug, dus na een uitgebreide wandeling zijn we weer richting de Macedonische grens gegaan. Onderweg kwamen we nog een boertje tegen wat zijn spullen met paard en wagen over een 80 kilometer-weg vervoerde.

Ik vond onze vakantie naar Macedonië erg geslaagd.  We hadden eigenlijk een beetje pech met het weer waardoor we maar een dagje aan het strand konden liggen, maar ik vond de geschiedenis van Macedonië en Albanië erg interessant. Volgens mij is Ohrid wel echt in opkomst onder de Nederlanders, vooral in het hoogseizoen. Maar wil je eens een keer iets anders waarbij je toch aan het strand kunt liggen, genoeg te doen hebt in het dorpje én een interessante historie hebt, is Ohrid een hele goede vakantiekeuze.